Gedichten Jacqueline Booij

abstract

ik wil schrijven als een schilder
lagen leggen in een landschap
het paletmes proper maken
als de woorden zijn vertolkt

ik wil in bedekte termen
grijs en zwart in paden tonen
tussen complementaire kleuren
toch het leven nuanceren

ik wil met geschrapte zinnen
mijn oude dorp daar in de verte
penselen met doorleefde verve
de verve van een dichter

zonder titel (1)	tuin	pationeel	Ouverture	Vandaag
Een jaar later	Zondagsonnet	dichter op pad	Adé	tegen de tijd
meisje	haar speeltje	nog lang niet	komaf	schrijfuurtje
ruil	Strijd

Recent werk (2020-2021)

zonder titel (1)

Er is iets onder ons vel gekropen

het knaagt aan onze onsterfelijkheid

een hand van ijs streelt onze rug

we vallen op onszelf terug

morgen kan alles anders zijn

vandaag al of binnen een uur

nooit leek vrijheid zo ver weg

ongehoorzaamheid zo dichtbij

toch groeit de solidariteit

we hangen lakens uit de ramen

willen alles samen klaren

in onze opgesloten tijd

we maken nieuwe dromen waar

samen ballen we één vuist

niets kan onze saamhorigheid raken

tuin

de zaden van het vingerhoedskruid

hebben zich al verspreid

over volgend jaar

ik heb verzuimd de kelken te beschrijven

het is nog niet te laat ze lieten tinten na

aan de hibiscus de hortensia

binnen staat de radio aan

buiten heersen andere curves

welvende lijnen zonder cijfers

hier groeien ranken naar de hemel

kronkelend zoekend naar houvast

niets moet hier niets vlakt af

hier is het nog zoals het was

pationeel

er klommen rozen langs het smeedwerk

flirtend bloedrood onbeschaamd

die zoele avond op de patio

gretig bijgevulde glazen

wiebelden op de ranke tafel

met het zuiders mozaïek

we deelden onze levensvragen

je wist er evenmin iets vanaf

wellicht was het juist dat

wat onze zomer maakte

Ouverture

Gefladder, gescharrel, gekrakeel.

Gehakketak of een paringsritueel?

Moeilijk in te schatten, voor iemand

die geen vleugels heeft.

Ik hoor gemerel en gemees,

gekraai, gesuskewiet.

Er ligt een tomeloze passie,

in hun lyrisch lied.

Het is de inleiding van iets groots,

het voorspel van een meesterwerk.

Een meesterwerk dat lente heet.

Vandaag

Je roept me, als ik omkijk ben je weg.

Soms zie ik ons in een winkelruit

je spiegelbeeld verdwijnt.

We zitten samen in de zetel,

je haar is handdoekdroog dichtbij.

Zo kom je vaak voorbij.

Blijf je vandaag wat langer?

We nodigen verder niemand uit,

de kinderen in de klas zijn al te groot.

Kom langs, dan spelen we ons klein.

We verstoppen ons onder de tafel tot niemand ons ooit vindt.

Blijf je vandaag wat langer kind?

1e prijs vakjury Koester

Een jaar later

...

Ik zie het nog vaak voor me

witte lakens uit de ramen

pluche beren achter glas

wandelaars in verstilde straten.

Ik zie het nog vaak voor me

dat we dansten, wereldwijd

op dezelfde wijs en wijze

als teken van saamhorigheid.

Waar is de solidariteit?

We zijn inmiddels zo verdeeld

dat we de vijand uit het oog verliezen.

Laten we voor elkander kiezen.

Samen de echte helden steunen

ze verdienen eer en faam.

We moeten hen op handen dragen

vroeg of laat komen we ze tegen

en dan staan ze voor ons klaar.

We moeten hen op handen dragen

vroeg of laat komen we ze tegen

en dan staan ze voor ons klaar!

Zondagsonnet

Het drammend geluid van een vroege trein

wekt me en haalt me naar 't harde bestaan

de nacht ligt nog roerloos op het dakraam

langzamerhand kom ik bij bewustzijn.

Ik moet eruit, maar ik lig net zo fijn

die ellendige wekker zal afgaan

ik draai me om want ik wil niet opstaan

't is heerlijk in bed met jou aan mijn zij.

Plots denk ik aan iets, 't maakt me klaarwakker

het dringt tot me door dat het zondag is!

Ik vraag aan jou: "Ga jij naar de bakker?"

Jij zegt: "Nee, 'k voel me vandaag niet zo fris."

Ik zeg: "Blijf dan maar wat liggen, stakker,

dan doe ik dat ook, het is wat het is".

dichter op pad

je pen bloedt blauw

op het doorweekte vilt

je verdrinkt het teveel aan woorden

iets dringt zich aan je op

in allerhande poses

taal is zo klaar als wijn zegt ze

vergeet de kruimels en de rozen

het zijn clichés

misschien loopt ze met je mee

het is een muze je ziet ze niet meer veel

Adé

nu het bed verschoven is het stof eronder is gewist

de kist traagvoetend uit de kamer is gedragen

vraag jij je wellicht af hoe het ginds is

leven doet stilstaan bij de dood

dood doet stilstaan bij het leven

kijk naar het gras het staat opnieuw

zo hoog als vorige week rond deze tijd

treur niet om mij

je hebt het beste van jezelf gegeven

je vindt me terug in wat ik heb geschreven

tegen de tijd

dat alles je niet meer zoveel kan schelen

en toch des te meer

dat je knoken ontsoepelen

zoals je denkwijzes

dat je het in de gaten krijgt als eerste

dat anderen het in de gaten krijgen

dat je je eraan moeten overgeven

tegen die tijd besef je

dat dat het ergste is.

meisje

het komt me voor dat ik

langer oud geweest ben dan jong

toch herken ik mezelf in jou

je sloop in mijn vergeelde foto's

ik had dezelfde blik als jij

verwachtingsvol frivool verlegen

onze kleedjes bijna identiek

hebben een zorgeloze snit

op jonge heupen afgespeld

ik herken mezelf in jou

maar het komt me voor dat ik

langer oud geweest ben dan jong

haar speeltje

ze laat je vrij

ze houdt je aan

je bent haar ding

ze is boter

zacht terwijl jij

smelt als was

in haar beteugeling

je bent haar lekker ding

ze houdt je aan

ze laat je vrij

soms haat je het allebei

nog lang niet

ze heeft zonen knap en slim

met gladde blozende wangen

ze vouwen vliegtuigjes van kranten

wie weet worden ze piloot

maar zover is het nog lang niet

later pas veel later zijn het mannen

ze dromen nog van wat ze willen worden

als ze maar geen soldaat willen worden

als ze later maar geen soldaat moeten zijn

maar zover is het nog lang niet

ze vouwen vliegtuigjes van kranten

haar zonen met de gladde blozende wangen

wie weet worden ze piloot

komaf

was het zo'n nacht waarin hitte in een lijf

poriënd om kan slaan in lust

was het een spel met aan elkaar gewaagde spelers

of een te vlug schaakmat

je vraagt het je vaak af

dat het zomer was is zeker

en dat toen zij was uitgeteld

jij uit protest je longen volpompte met lucht

iemand heeft je waslaag afgewreven

er was geen weg terug

je kreeg je eerste levensles

dat je moet loslaten

vergeten

schrijfuurtje

dit is zo'n dag dat niets me invalt

ik zoek iets vindingrijktaligs

de kat ligt uitgeteld naast me

doodmoe is hij van het slapen

hij droomt van andere dingen

dan een goed gedicht

wellicht droomt hij van krolse kreten

van de tijd voor hij was afgeholpen van

het leven voor zijn sofaleven

toch nog een mooi woord geschreven

ruil

stel dat mijn verdriet van jou was

ik dat van jou zou overnemen

zou dat ons leed veranderen

zou dat van mij zich vastbijten in jou

en dat van jou in mij

maakt het uit bij wie het woont

blijft het toch knagen voor altijd

is onze draagkracht even groot

of even klein

Strijd

jij hebt hen niet uitgenodigd

zij verkozen jou

ze eigenden zich jouw kamers toe

ze praten tegen je door de muren

vragen ongehoorde dingen

ze dwingen

hun zinnen blijven zich herhalen

blijven hangen onder 't gewelf

je hebt jezelf beloofd

ze aan de deur te zetten

je wil baas zijn in je hoofd

Naar boven

Bundels niet te koop. Voor eigen gebruik gemaakt, zonder winstoogmerk!