Gedichten Jacqueline Booij

abstract

ik wil schrijven als een schilder
lagen leggen in een landschap
het paletmes proper maken
als de woorden zijn vertolkt

ik wil in bedekte termen
grijs en zwart in paden tonen
tussen complementaire kleuren
toch het leven nuanceren

ik wil met geschrapte zinnen
mijn oude dorp daar in de verte
penselen met doorleefde verve
de verve van een dichter

tegenlicht	wegschuifbaby	haiku 1	haiku 2	melancholie
oversteek	route	er hangt iets in de lucht dat	keerpunt	Sas 5
Greta	naar jou	de laatsten	voor mijn tijger	verzoek van moeder aarde
on(w)aardig	momentopname	je wilde al zo lang terug	onmacht	op voorschot
winterhaiku	kerstlimerick	zonder titel (1)	winterblues	Vraag en antwoord
thuiskomst

Je wilde al zo lang terug (voorjaar 2020)

tegenlicht

kon ik met pigmenten het leven verwoorden

tinten stelen van blozende bloesems

met oude penselen de zomer beloven

dan zou ik het licht achter schaduw tonen

met misschien wel verborgen talent

wegschuifbaby

je zoekt tot aan de andere kant van de aarde

vergelijkt elke oogopslag met die van jou

soms had ze het bijna kunnen zijn je hield haar

tot je zeker wist dat ze het echt niet was

je probeert vergeefs het luik te sluiten

waarachter je bent neergelegd

ze nam het puzzelstukje mee

het onaantastbare bewijs dat ze je wilde halen

je zoekt tot aan de andere kant van de aarde

blijft hopen dat ze ook aan jou denkt

al je onvervulde dagen

haiku 1

dapper roodborstje

ik behoed je voor de kat

tik tegen het raam

haiku 2

hemels getwitter

het tuinconcert is gratis

er is geen wifi

melancholie

soms treur ik om mijn eigen dood

ik zie mezelf in het avondrood

de lakens van de lijn afhalen

ze zijn nog lang niet droog

ik zie me mijn geliefden kussen

bevreesd voor hoe ik ze achterlaat

ontredderd misschien onbeholpen

niet dat ik me onmisbaar waan

niet dat ik angst voel om te gaan

maar veel is nog onuitgesproken

en veel is nog niet afgemaakt

soms treur ik om mijn eigen dood

oversteek

je vacht glanst in de ochtendzon

nog even tot het dof verval

je lapjeslijf beslaat

ik heb je naar je doos gedragen

het oud papier eruit gegooid

je gewikkeld in een laken

ergens aan een harde bumper

plakken nog spetters bloed

vanavond is het afgespoeld

nog een schep zand over het remspoor

meer is het niet dat was het dan

gras is niet groener aan de overkant

route

ik hou van dit ontjagend pad

de trage voetstappen in grint

het luie lomen in de lommer

op achteruit leunende banken

verkwansel ik mijn uren

de beek murmelt gestaag verder

altijd op zoek naar breder sneller

voordat haar levensloop verdampt

misschien is ze de wereld rond

als straks de nachten lengen

er hangt iets in de lucht dat

zinderend de weg vindt naar een lezer

in smetteloos wit pak toont

de hibiscus zijn karmijnrood hart

alles vlindert rondom hem het is zijn dag

zijn pak had lila kunnen zijn

of paars als dat van zijn gebuur

of roze hetgeen zijn neef graag draagt

of misschien gemêleerd

voor hem zijn dat geen vragen

hij is zoals hij is een heer

fier en flamboyant kleurt hij

voor ons de zwoele zomerdagen

keerpunt

we zaten aan de keukentafel

de soep was amper uitgeschept

er hing nog kookdamp op de ramen

zo'n dag was het een dag voor binnen

voor warmte van de eigen haard

het sterkste wat ik me herinner

is de vanzelfsprekendheid

het grootse van de kleine dingen

tot vlak voordat de boodschap kwam

het is nooit meer teruggekomen

nadat we het hadden vernomen

Sas 5

De winkel van Marie is dicht,

koolteerluchtjes zijn verbannen,

maar voor de oude schippersherberg

staan de parasols weer open.

De sluis versast de zomerboten.

Het ijzerwerk van zijn lekke deuren

draagt toeristisch blauw.

Wij varen mee op het terras,

kennen de trucs van het manoeuvreren.

De beste stuurlui staan aan wal.

Kom we drinken nog een laatste.

Misschien schuift er een kempenaar,

eentje die nauwelijks lijkt te passen,

tussen de met alg begroeide muren.

Hier mag de zomer eeuwig duren.

Greta

ze spijbelt haar verloren jeugd

is geen kind maar ook geen vrouw

misschien is ze nooit kind geweest

ze reist over gebarsten aarde

in ontgroeide meisjesschoenen

sleept volgers in haar kielzog mee

de wereld torst veel spijbelaars

de wereld torst vervloekers

de wereld torst zijn twijfelaars

op overspoelde pleinen drijven

vlonders richting zee

naar jou

ik keer zo vaak terug

daar waar jij bent vind ik mezelf

je tekent cijfers op de stoep

hinkelt je wangen rood

wat word je groot

het krijt is hier al weggespoeld

maar bij jou heeft het geen kleur verloren

pas op dat je niet valt mijn kind

ik strik opnieuw je veters

tel hardop mee 1...2...

de laatsten

zelf ben ik een zondagskind

op de juiste plaats en tijd geboren

ik kan hier tot de einder lopen

vrij van prikkeldraad of muren

ik ken de verhalen slechts uit lessen

van films uit rouwzwarte archieven

uit een pril dagboek achter een

valse wand geschreven

een handjevol getuigen rest nog

ze zijn van heinde en ver gekomen

in burger of in oorlogsmaatpak

medailles op de loden jassen

hun broze strijdlust is aanwezig

ze wijzen naar de nieuwe vijand

de nieuwe vijand heet vergeten

voor mijn tijger

je hebt dat speelse nog zelfgenoegzaam klauw je

naar de linten van mijn kleed

toch zijn jouw botten even stijf als die in

mijn vertraagde lijf

samen kraken we de trap op wat is een mens

als er niets dierlijks is in huis

nee je mag niet mee naar binnen je slaapt al bijna

zeven levens voor de dichte deur

dat blijft zo al ben je een charmeur

je krijgt een aai over je kop

tot morgen dan maar weer

sta alsjeblieft gezond weer op

verzoek van moeder aarde

we zijn elkaar ontgroeid

ik zoek je ogen kijk me aan

hoe lang is het geleden

dat je liggend in mijn gras

me voorlas uit de onrust

van mijn wolken

je blijft mijn eregast

ik rol de rode loper uit

over mijn blote bast

ik geraak uit evenwicht

wil je me gadeslaan

er groeit een metropool

in de voorstad van mijn hart

Eervolle vermelding gedichtenwedstrijd poëziepad van Avelgem tot Zwevegem 2020

on(w)aardig

er drijft een bolster in de sloot

leeg omhulsel in beklijvend kroos

in verregaande staat van nooit ontbinden

passanten willen hem niet vinden

gaan er achteloos aan voorbij

misschien dat later spelende kinderen

of de kinderen van hun kinderen

wel wat aardiger zullen zijn

hem uit het stinkende water dreggen

en laten drogen op de walkant

naast vele vele soortgenoten

momentopname

weet je nog ik heb je toen verslonden

onze keuken was bij uitstek de plaats voor zoete pijn

de kinderen sliepen en het gestolen uur

nam onze harde woorden weg

het afwaswater was al koud

toen we als vanouds weer streden

het ging kolkend door het afvoerputje

met de illusie die we deelden

je wilde al zo lang terug

je wilde al zolang terug

de stad ligt achter je verstomd

je beent de stilte achterna

ze bleef je altijd een stap voor

het oude duinpad lijkt verschoven

maar in de verte wenkt een kind

je volgt tot je jezelf herkent

snokkend plaagt de wind je vlieger

het touw snijdt in je vingers

dit keer ben jij sterker

je viert je draak hoger en verder

het lijkt of niets er hier toe doet

de vloedlijn wist je voet na voet

onmacht

ze heeft de baby's opgestapeld

vier poppen op een zwenkende rollator

kom niet te dicht want ze bewaakt ze

met de ogen van een havik

soms duwt ze met nog brute kracht

haar overladen kinderwagen

tussen de trage deur

we kunnen haar niet buiten laten

we rijden terug naar huis

herhalen onderweg ze zit daar goed

langs huizen en langs weidse velden

komen we weer op adem

op voorschot

laat ons doen alsof nu later is

die zee van tijd alvast bevaren

we stellen ons kompas af

koersen naar onbekende havens

we hoeven nergens lang te blijven

vertrekken als ons niets meer boeit

als roeiers die naar zee toe willen

maar 's avonds alweer thuis zijn

in vergrijsde boekendorpen zijn reisgidsen

te vinden waarin we grenzeloos verdwalen

we kruisen oude zijderoutes

betreden tempels op gewassen voeten

laat ons voordat we stram en traag zijn

voor onze dromen al verjaard zijn

die zee van tijd alvast bevaren

winterhaiku

nachten vlinteren

gebloemd kant op mijn ramen

dun als jouw adem

kerstlimerick

een stokoude kerstman uit Mol

herschreef voor zichzelf het protocol

hij shopt nu zeer duurzaam

al gaat het wat langzaam

hij krijgt zo zijn slee ook wel vol

zonder titel (1)

laten we werken aan dat land

het land dat we ons wensen

een land dat nergens op de kaart ...

laten we werken aan dat huis

het huis met de lichte kamers

waar familie vrienden vreemden

welkom zijn te allen dage

laten we luisteren naar elkaar

moed putten uit ontluikende verhalen

bij geuren van gastvrij geroosterd brood

laten we tijd vergaren

tijd die ons ontbreekt

laten we zelf het nieuwe jaar maken

winterblues

je bent de mantel allang beu

zijn schutkleur hangt als lood

over je schouders

ergens hangt een lentekleed

met bloesems ver boven de knie

je weet niet hoeveel wentelingen

de aarde nog moet maken voor

het weer past om het te dragen

elke morgenstond opnieuw

zoek je goudomrande wolken

drijvend in zeeblauw

en verlangend rood

op zeldzame momenten

geeft het voorjaar zich terug bloot

heel even want het wil naar huis

nog voor het regent voor het stormt

Vraag en antwoord

Mag ik je tedere zang vertalen?

Je zijden klank draagt poëzie,

ik wil het schenken aan mijn lief.

Wil jij mijn minnelied begrijpen,

je rijgen aan mijn ranke vleugels,

worstelen met twijgen voor een nest?

Leer eerst de zwaartekracht omzeilen,

tegen de wind in tak na tak,

voor het lente is kun je bezwijken.

Je mag niet bang zijn om te falen.

Als je dan vliegt zonder mijn vlerken,

kun je mijn minnelied vertalen.

thuiskomst

soms wil ik ver van jou een ander bed beslapen

laat ik je achter met verlaten kamers

kwalijk neem je het me nooit

wel ben je anders bij mijn terugkeer

je lijkt opgeruimder lichter

opnieuw zal ik voor je charmes zwichten

ik spoel mijn stof af van het reizen

het water mag tot aan de rand

nergens is een badkamer zo eigen

Naar boven

Bundels niet te koop. Voor eigen gebruik gemaakt, zonder winstoogmerk!